Ja, en?
“Ik schaam me zo voor mijn trillende hand,” zegt een mede-parki. Eigenlijk schaamt ze zich voor de hele ziekte; ze is vooral bezig die zoveel mogelijk verborgen te houden. Ik vind het verdrietig om te horen – het klinkt zo eenzaam – en eigenlijk vind ik het ook oneerlijk. Waarom zou je je moeten schamen voor iets waar je niets aan kunt doen?
